O książce: 2007 / Los obiecał jej genialny początek i tragiczny koniec. Najwspanialszą godziną Isoldy Izvitskiej (1932–1971) było arcydzieło kina rosyjskiego - film Grigorija Chukhrai „Czterdzieści pierwszy”, w którym zagrała w tandemie z najpopularniejszym wówczas Olegiem Strizhenovem. Niewiele osób przed zdjęciami widziało w pełnej wdzięku, pięknej absolwentce VGIK dziką i ostrą Maryutkę z opowiadania Borysa Ławreniewa. Ale sukces przekroczył wszelkie oczekiwania. Historii miłosnej namiętnego rewolucjonisty i oficera Białej Gwardii nadal nie da się oglądać bez emocji. A w 1956 roku, kiedy film został wydany i pokazany na Festiwalu Filmowym w Cannes, otrzymując tam nagrodę specjalną, aktorka znalazła się w centrum uwagi. Później zagrała o wiele więcej ról - w filmach „Do Morza Czarnego”, „Ojcowie i Synowie”, „Wyjątkowa wiosna”, „Wzywamy się do ognia”, „Na cienkim lodzie” i inne. Ale żaden z nich nie przyniesie Izwickiej dawnej świetności. A w życiu osobistym – jej mężem był artysta filmowy Eduard Bredun – nie będzie szczęśliwa. Krótko przed śmiercią Isolda Wasiliewna tygodniami nie pojawiała się na ulicy, nie pozbywszy się uzależnienia od alkoholu, którego nauczył ją mąż. Po wyważeniu drzwi znaleziono ją martwą w kuchni, gdzie leżała całymi dniami... Książka krytyczki filmowej Natalii Tendory opowiada o pięknej aktorce i kobiecie, którą podziwiają miliony, o rodzinnej klątwie, która nad nią ciąży los.